Vrede zij met jullie, beste broeders en zusters in  Christus Jezus!

Ik wil jullie van harte bedanken voor jullie trouw in de dienst van het zendingswerk en mij oprecht verontschuldigen dat ik geen tijd had een brief te schrijven. Ik ben God erg dankbaar voor Zijn genade, voor Zijn bescherming onderweg. Ik moet veel reizen en het afgelopen jaar heb ik 100.000 km afgelegd. In die tijd kreeg ik geen enkel ongeluk en ook geen pech! Dit jaar heb ik al  70.000 km gereden, en heb veel ongelukken en pechgevallen gezien op de weg. Hoe groot is toch de genade van de Heere! Ik ben er zeker van, jullie bidden veel voor mij en mijn gezin en God verhoort jullie gebeden.

Een van de hindernissen die Kazachen ervan weerhouden tot Christus te komen is het probleem van de christelijke begrafenis. Ze vragen: als ik christen word, hoe word ik begraven? In een kist of zo? Als ze in een kist zouden worden begraven, is dat voor hen heel erg. Dat is namelijk een ontwijding van een heilig iets: het begraven van een mens.

Kortgeleden hebben we een Kazachse zuster begraven. De aanwezige islamitische familieleden kijken heel goed naar hoe wij dat deden. Ik heb een  Tsjapon (mantel die islamitische priesters dragen) omgedaan en een hoofdbedekking opgezet. Wij moesten een bepaald ritueel met een witte doek voor de gestorvene uitvoeren, dan het getuigenis opzeggen en daarna een gebed uitspreken.

Deze begrafenis was een troost voor veel van onze broeders en zusters uit het Kazachse volk. De vader van een van onze broeders bezoekt namelijk soms de samenkomsten. Hij was ook bij de begrafenis. Het bleek dat hij ook zorgen maakte: hoe zal ik later begraven worden als ik schuld belijd en christen word? Ook hij was gerustgesteld toen hij de begrafenis zag. Ik had twee dagen lang gevast voor ik aan deze dienst begon.

Kortgeleden hebben we een kinderkamp gehouden. Het was 500 km bij ons vandaan. Er waren 70 kinderen aanwezig. Onder hen ook kinderen uit Aktau, waar ik vroeger heb gewerkt. Er waren ook kinderen Toerkestan, waar broeder Ramazan werkt, uit Baikonur (afstand 230 km) en uit Tsjimkent. De kinderen hadden een goede tijd. Er waren ook kinderen bij uit ongelovige gezinnen. Alle kinderen zijn Kazachs of Oezbeeks. De samenkomst werd in de Kazachse en in de Russische taal gehouden. Er waren gasten uit Duitsland die ons daarbij hebben geholpen. De kinderen beleden hun zonden. God zij dank! Kinderen uit een ongelovig gezin willen bij ons blijven komen.

Er was ook een bruiloft in onze gemeente. Een Kazachse broeder trouwde met een Kazachse zuster. Wij zijn zo blij dat er nog een gezin gesticht werd. Dat is een vreugde en een troost voor ons. Wij hebben al lang daarvoor gebeden.

Nu is mijn moeder erg ziek. Mijn vrouw en ik moeten haar bezoeken. Ze woont 1.000 km bij ons vandaan bij mijn jongste broer. Bid voor haar bekering. Ze was indertijd bij de waarzeggers. Ze was een paar maal in onze samenkomsten. Nu ligt ze met een herseninfarct in bed.

Er is veel werk maar niet veel kracht. Ik geloof dat we niet veel tijd meer hebben. De Heere zal spoedig komen en wij zullen Hem in de hemel ontmoeten, Die wij dienen en Die we liefhebben. God zegene jullie!

In dankbaarheid en gebed,
Alaberdi en Dina uit Kazachstan